A Different Call of Duty
In Poland, Infinity Ward employees work together to fill in for the homes and families Ukrainian war refugees left behind.
( *Polskie tłumaczenie artykułu poniżej. A Polish translation of this article appears below. )
When Infinity Ward graphics engine architect Michal Drobot opened an office in Krakow, Poland in 2018, he believed it would be an under-the-radar outpost for the Call of Duty studio, a place for Infinity Ward to engage the wealth of tech talent in Drobot’s native Eastern Europe.
“When I was signing up for studio head,” Drobot says. “I thought I knew what I was getting into.”
The prevailing studio behind Modern Warfare and Warzone, Infinity Ward (IW) greenlit the Krakow location, because great talent there was clamoring to work with Drobot.
“He’s one of the gaming industry’s rendering visionaries,” according to Infinity Ward Chief Technology Officer Dan Nelson.
The majority of the inaugural IW Krakow engineering team had only been in place a year when the pandemic hit in 2020. Hunkered down together in Poland, they focused on enhancing the finest details of Warzone’s expansive maps and the fidelity of everything from delicate foliage to large bodies of water in Modern Warfare 2. By February 2022, IW Krakow had grown to about 30 people, and life was inching closer to a pre-Covid normal. Then, war came to Ukraine, Poland’s neighbor to the southeast.
Within days, Polish train stations and bus depots filled with women, children, and elderly citizens. Without plans or posessions, they slept in shopping malls and coffee shop parking lots and lined up at donation centers for used clothing and provisions.
“It was an overwhelming number of people,” says Alexandra, whose partner, IW associate principal engineer Andrew Shurney, relocated to Krakow from Seattle a week before the war. The couple’s initial temporary housing was located next to a shopping mall and train station, where “thousands and thousands of people crammed into one small space,” she says. “Every day, I saw old people, kids, just sleeping on the floor.”
When the first of over 3 million refugees arrived in Poland, Drobot and the team were quick to act.
“From day one, Michal was going to the border and helping people,” says IW Krakow engineer Wiktor Czosnowski. “Then, he came to our office and asked if we all wanted to go to a refugee center to sort items. He established early on that we could take PTO for any work we did to help refugees, or for anything we needed personally to deal with what was happening, which was great.”
Like many Polish residents, several members of the team went from sorting donations to opening their homes, including company housing, to refugees.
“There really wasn’t time to discuss what the larger company policy was for taking time off to help respond to a war, or bringing refugees into company housing, but it didn’t matter,” Nelson says. “The team was on the ground and saw what help was needed, and we were ready to support them.”
Drobot began offering his home to families who needed a place for a few nights before traveling on to a new location.
Czosnowski’s mother had inherited an empty apartment from her brother. Initially, she’d meant to sell it to pay off her family’s mortgages. Instead, the Czosnowskis decided to prepare it to house refugees.
“I remember it was my birthday. Instead of celebrating, my mother, sister, girlfriend, and I were cleaning and preparing the apartment,” Czosnowski says. “It was one of the best spent birthdays I’ve ever had.”
Their first guests were a Ukrainian mother and her two children on their way further into Europe. Czosnowski prepared a small care package of some sweets and old construction toys for the youngest child in the family. “The moment I gave these to him and saw the smile on his face, it was the best feeling – to make him forget about this war for just a moment,” Czosnowski says.
After that family moved on, a Ukrainian friend connected Czosnowski to Anastasia and Julia, two women in their twenties who’d fled with little more than their cat, Hagrid. The Czosnowski family opened their apartment to the women—and Hagrid, of course—and also to a Ukrainian mother, Olga, who was traveling with her 13-year-old-son, Alexander, and her 17-year-old daughter, Daria.
Shurney and Alexandra had only a folding bed to offer in their temporary housing when they first brought home an 87-year-old man with dementia, accompanied by his caretaker. The man had brought only what he could carry—two plastic bags containing simple toiletries. By the time the pair had arrived, they’d been on the train from Ukraine for four or five days, and the man was suffering from terrible sleep deprivation.
“He spent a lot of time asking himself for a cigarette in the bathroom mirror,” Shurney says.
He and his caretaker spent one night before traveling on to family in Germany. When they left, Shurney and Alexandra were asked by refugee coordinators to take in a very pregnant mother, Katya, and her 7-year-old son, Yarik. They’d fled without their husband and father, who’d stayed behind as required by Ukrainian law to defend the country. Less than a month after arriving in Poland, Katya gave birth to the couple’s first daughter. Soon after, Shurney and Alexandra moved into a bigger apartment with a guest room; mom, her son, and her newborn moved with them.
Shurney says it was never a question that the family would join them in their new space.
“The amount they’re having to suffer is so much bigger than anything I can take on,” he says. “If someone needs something, we’re going to do what we can. We’re giving them a room.”
By summer, the IW Krakow team hadn’t just provided housing to well over a dozen Ukrainian refugees; they’d also become regular sources of material and emotional support—providing resources, activities, and friendships to help their guests live something resembling a normal life.
“On the radio, psychologists were talking about how to behave with refugees – don’t be too pushy, let them process things their way. Give them calm and time for settling,” Czosnowski says. “Our main point was to give them as much to do as options to keep from dwelling on the war.”
Following this guidance, Czosnowski and his girlfriend assembled art supplies for Daria, who liked to draw and paint, and IW Krakow colleague Tiago Carvalho donated a gaming console to Alexander.
“Now, he’s playing some of the games in my library,” says Czosnowski, who adds that his mother takes walks with Olga every night. The two women have grown close. “You could say my mother has found a new sister,” he says.
The Czosnowskis also helped Olga enroll her son in a local school. “The whole class prepared to welcome him,” Czosnowski says. “They even learned a few words in Ukrainian. He was very happy that he found his place.” IW Krakow office manager Daniel Duplaga helped by reformatting and donating old laptops, which Alexander and Daria use to keep up with their studies online, while Anastasia and Julia focus on their freelance jobs.
Because Shurney and Alexandra live with Katya and her children, much of their daily rituals are shared—though they give the Ukrainian family privacy when they video conference with their husband and father every night. The young parents even made Shurney and Alexandra godparents to their daughter.
“Generally, we’ve become a source of emotional support,” Alexandra says. “And Yarik loves Andrew. They play video games together.”
The emotional support runs both ways, the IW Krakow teammates say.
“I felt very bad when the war started. It was very much on my mind, because we are so close to Ukraine,” Czosnowski says. “But the way we all came together to support each other has helped. It helps knowing I can talk to Michal if I need to or that I can take a day off to prepare the apartment if I need to. This is invaluable, this feeling of being in a safe place where I don’t have to hide what I’m feeling.”
“Managing my team through Covid, and now living with this war right now, it has been difficult,” says Drobot, who maintains his calm in conditions that could have frazzled the most veteran studio head by now.
“I feel like sometimes people need to focus on something else,” Drobot says. “And helping is a good thing to focus on.”
Zupełnie nowe Call of Duty
Pracownicy organizacji Infinity Ward w Polsce, działają razem nad stworzeniem domów i rodzin zastępczych dla uchodźców z Ukrainy, którzy stracili je w wyniku działań wojennych.
Kiedy Michał Drobot, architekt silnika graficznego w Infinity Ward, otworzył IW w Krakowie w 2018 roku, uważał, że będzie to ciche, nieprzyciągające uwagi miejsce na studio zajmujące się marką Call of Duty. Miejscem, w którym Infinity Ward może wykorzystać talenty technologiczne w rodzimej Drobotowi Europie Wschodniej.
„Kiedy zgłosiłem kandydaturę na prezesa studia, byłem pewny, że wiem na co się piszę” – mówi Drobot.
Odpowiedzialne za serie Modern Warfare i Warzone, istniejące już studio Infinity Ward wyraziło zgodę na lokalizację nowej placówki w Krakowie, ponieważ technologiczne talenty z tego rejonu wręcz ustawiały się w kolejce, by pracować z Drobotem.
„Można o nim mówić jako o jednym z branżowych wizjonerów renderingu” – mówi Dyrektor ds. Technologii w Infinity Ward – Dan Nelson.
Większość z osób, które rozpoczęły pracę w krakowskim oddziale IW pracowała w studio jedynie rok przed tym, kiedy w 2020 roku świat opanowała pandemia. Zespół, razem w Polsce, skupił się na ulepszaniu obszernych map w Warzone i szczegółów w Modern Warfare 2 – od najmniejszego listka po wielkie zbiorniki wodne.
Do lutego 2022 roku w studio pracowało już około 30 osób, a życie zaczęło powoli przypominać to sprzed czasu pandemii. Wtedy niespodziewanie rozpoczęła się wojna w sąsiadującej z Polską Ukrainie.
W ciągu kilku dni polskie stacje kolejowe i dworce autobusowe wypełniły się uchodźcami - kobietami, dziećmi i osobami starszymi. Tysiące ludzi, bez żadnego planu, gromadziły się w poszukiwaniu ubrań i prowiantu w placówkach pomocy, wykorzystując centra handlowe oraz parkingi przy kawiarniach jako miejsca noclegowe.
„To była porażająca liczba ludzi” – mówi Alexandra, której partner, zastępca głównego inżyniera, Andrew Shurney, przeprowadził się do Polski tydzień przed rozpoczęciem wojny. Ich tymczasowe miejsce zamieszkania znajdowało się nieopodal centrum handlowego i dworca kolejowego, gdzie „dziesiątki tysięcy ludzi tłoczyło się w jednym miejscu.” – mówi Alexandra – „Każdego dnia widziałam starszych ludzi i dzieci śpiące na podłodze”.
Kiedy pierwsze 3 miliony ludzi przedostało się przez polską granicę, Drobot wraz z ekipą postanowili działać szybko.
„Już pierwszego dnia Michał pojechał na granicę i pomagał ludziom” – mówi krakowski inżynier, Wiktor Czosnowski. „Wtedy przyjechał do biura i zapytał resztę ekipy, czy nie zechciałaby pojechać do centrum wsparcia uchodźców i pomóc przy sortowaniu rzeczy. Szybko ustalił, że możemy wziąć płatny czas wolny w ramach pomocy uchodźcom oraz na wszystkie prywatne sprawy, które pomogłyby nam w uporaniu się z tą sytuacją. To było naprawdę wspaniałe.”
Jak wielu z polskich sąsiadów, kilkoro z członków zespołu przeszło od sortowania rzeczy do udostępniania swoich domów, łącznie z mieszkaniami wynajętymi przez firmę, przybyłym do Polski uchodźcom.
„Naprawdę nie było czasu na dyskusję o polityce firmy w sprawie płatnych urlopów na rzecz pomocy w czasie wojny, czy udostępnienie miejsca zamieszkania uchodźcom w mieszkaniu wynajmowanym przez firmę, to nie miało znaczenia” – mówi Nelson. „Ekipa znalazła się w centrum wydarzeń, potrzebna była pomoc, a my by byliśmy gotowi na to, żeby ich wspomóc”.
Drobot zaoferował swoje mieszkanie rodzinom, które szukały schronienia na kilka dni, by móc wyruszyć w dalszą podróż do nowych miejsc.
Matka Czosnowskiego odziedziczyła puste mieszkanie po swoim bracie. Początkowo chciała je sprzedać, by móc spłacić rodzinny kredyt. Czosnowski jednak przygotował mieszkanie dla uchodźców.
„Pamiętam, że były moje urodziny. Zamiast świętować, moja mama, siostra, dziewczyna i ja sprzątaliśmy i przygotowywaliśmy mieszkanie. To były jedne z moich najlepiej spędzonych urodzin” – mówi Czosnowski.
Ich pierwszymi gośćmi była matka z dwójką dzieci, którzy zatrzymali się w Polsce na chwilę, by móc później wyruszyć w głąb Europy. Czosnowski przygotował dodatkowo małą paczkę słodyczy i zabawek dla najmłodszego z rodziny. „Moment, kiedy dałem mu prezent i kiedy choć na chwilę mógł zapomnieć o wojnie, był niesamowity” – mówi Czosnowski.
Kiedy ich pierwsi goście ruszyli w dalszą drogę, ukraiński znajomy Czosnowskiego skontaktował go z dwiema dwudziestokilkuletnimi kobietami – Anastasią i Julią – które uciekły z Ukrainy biorąc ze sobą niewiele prócz ich kota, Hagrida, oraz z ukraińską matką, Olgą, podróżującą ze swoim 13-letnim synem, Alexandrem, i 17-letnią córką, Darią.
Shurney i Alexandra mieli do zaoferowania jedynie składane łóżko, kidy przyjęli do swojego domu 87-letniego mężczyznę cierpiącego na demencję oraz jego opiekuna. Mężczyzna miał ze sobą jedynie to, co zdołał unieść – dwie plastikowe torby z przyborami toaletowymi. Panowie byli w drodze od 4 do 5 dni, kiedy w końcu dotarli do mieszkania, które udostępnili Shurney i Alexandra. 87-letni mężczyzna cierpiał z powodu braku snu.
„Większość czasu spędził na proszeniu o papierosa swojego odbicia w łazienkowym lustrze” – mówi Shurney.
Starszy pan i jego opiekun spędzili w mieszkaniu jedną noc przed wyruszeniem do rodziny mieszkającej w Niemczech.
Kiedy wyjechali, Shurney i Alexandra zostali poproszeni o przyjęcie pod swój dach kobiety w zaawansowanej ciąży, Katyi, oraz jej 7-letniego syna, Yarika. Musieli opuścić swój kraj bez męża i ojca, który został w ojczyźnie przez wzgląd na ukraińskie prawo zobowiązujące go do obrony państwa. Przed upływem miesiąca w Polsce, Katya urodziła swoją pierwszą córeczkę. Niedługo potem Shurney i Alexandra wraz z Katyą, jej synem i nowonarodzoną córką przeprowadzili się do większego mieszkania z pokojem gościnnym.
Shurney mówi, że nie było mowy o tym, żeby cała ukraińska rodzina nie przeprowadziła się do ich nowego lokum.
„Ilość cierpienia, które musieli znieść jest niewyobrażalna. Jeżeli zatem ktoś czegoś potrzebuje, zrobimy wszystko, by mu pomóc. W naszym pomocą jest pokój”.
Do połowy maja krakowski oddział IW nie tylko zapewnił ponad dwunastce ukraińskich uchodźców w znalezieniu schronienia, ale również był nieocenioną pomocą w dostarczaniu wsparcia emocjonalnego, zasobów i innych działań oraz w znajdowaniu przyjaciół w Polsce, dzięki czemu mogli zaznać choć odrobinę normalnego życia.
„W audycjach radiowych mówiono o tym, jak zachowywać się w stosunku do uchodźców – nie bądź zbyt nachalny, pozwól, aby oswajali się z rzeczami w swoim tempie. Daj im odrobinę spokoju i czasu na przywyknięcie do nowej sytuacji. W naszym przypadku chcieliśmy dać im tyle aktywności, by nie musieli wciąż rozmyślać o wojnie” – mówi Czosnowski.
Zgodnie z tym planem, Czosnowski i jego dziewczyna przygotowali materiały artystyczne dla Darii, która, jak się okazało, lubi szkicować i malować, a ich kolega z pracy, Tiago Carvahlo, podarował Alexandrowi konsolę do gry.
„Teraz ogrywa niektóre gry z mojej biblioteki” – mówi Czosnowski. Twierdzi również, że jego matka co wieczór zabiera Olgę na spacery. Obie kobiety bardzo się do siebie zbliżyły. „Można powiedzieć, że moja mama znalazła nową siostrę” – dodaje.
Czosnowscy pomogli również Oldze w zapisaniu ich syna do lokalnej szkoły. „Cała klasa przygotowała jego powitanie. Nauczyli się nawet kilku słów po ukraińsku. Był bardzo zadowolony, że udało mu się znaleźć takie miejsce.”
Daniel Duplaga, kierownik operacyjny krakowskiego studia IW, pomógł uchodźcom przygotowując i podarowując używane laptopy, których Alexander i Daria używają do nauki online, w czasie, kiedy Anastasia i Julia pracują jako freelancerki.
Ponieważ Shurney i Alexandra mieszkają z Katyą i jej dziećmi, dzielą się domowymi rytuałami – choć dają ukraińskiej rodzinie odrobinę prywatności, gdy co wieczór rozmawiają z mężem i ojcem poprzez wideokonferencje. Shurney i Alexandra zostali nawet rodzicami chrzestnymi ich nowonarodzonej córeczki.
„Mówiąc w skrócie – staliśmy się źródłem emocjonalnej pomocy” – mówi Alexandra. „A Yarik uwielbia Andrew. Grają razem w gry.”
Wsparcie emocjonalne płynie jednak z obu stron, jak twierdzą krakowscy członkowie IW.
„Czułem się bardzo źle, kiedy to wszystko się zaczęło. Cały czas miałem to w myślach, ponieważ jesteśmy tak blisko Ukrainy.” – mówi Czosnowski. „Ale teraz wsparcie, jakie sobie dajemy, bardzo pomogło. Myśl o tym, że mogę porozmawiać z Michałem, kiedy tylko tego potrzebuję i wziąć dzień wolny, gdy muszę przygotować mieszkanie, bardzo mi pomaga. To uczucie, kiedy jesteś w bezpiecznej przestrzeni, gdzie nie musisz ukrywać swoich emocji, jest bezcenne”.
„Organizacja pracy całego zespołu podczas pandemii Covida, a teraz życie z wojną obok było bardzo ciężkie” – mówi Drobot, który pomimo przeciwności zachowuje spokój w warunkach, jakie wykończyłyby największych weteranów kierujących firmami.
„Myślę, że czasami ludzie muszą się skupić na czymś innym” – mówi Drobot. „A pomoc innym jest świetną rzeczą, na której można się skupić”.